Ze was klaar met de behandeling. Maar pas toen begon het eigenlijk.”

4 september 2025

De chemo was achter de rug. De controles zagen er goed uit. Iedereen om haar heen haalde opgelucht adem. Maar zij voelde zich helemaal niet beter. Eerder leeg. Verdwaald. Alsof alles ineens binnenkwam.

Dat zie ik vaker. Tijdens de behandeling sta je in de overlevingsstand. Je móet door. Alles draait om schema’s, afspraken, medicatie. Maar zodra dat stopt en het ‘rustiger’ wordt, komt er ruimte. En dan komt vaak ook de klap.

Vermoeidheid. Onrust. Angst. Gedachten als: wat nu, wie ben ik nog, waarom voel ik me zó?

In het ziekenhuis, waar ik jarenlang werkte als oncologieverpleegkundige, was daar niet altijd tijd voor. Niet omdat het niet belangrijk is, maar omdat het systeem vooral op het fysieke gericht is. En dat begrijp ik. Maar ik wilde méér kunnen doen.

Daarom ben ik mijn eigen praktijk begonnen. Niet als alternatief voor medische zorg, maar als aanvulling. Omdat herstel niet ophoudt bij het laatste infuus. Omdat het mentale deel minstens zo veel aandacht verdient.

Zodat je niet alleen lichamelijk ‘klaar’ bent, maar ook weer voelt: ik ben terug. In mijn tempo, op mijn manier.

👉 Herken je dat? Bij jezelf, of iemand dichtbij? Laat het me weten. Je hoeft het niet alleen te doen.